Psy

Psy małe
Chihuahua

Rys historyczny

Rasa ta to potomkowie starożytnych, podobnych, ale nieco większych psów żyjących na dworach azteckich władców, znanych jako Techichi. Najstarsza rasa w Ameryce Północnej. Nazwa tej rasy psów pochodzi od miejscowości i stanu w Meksyku.

Wygląd

Budowa

Mały pies o krępej, zwartej i silnej budowie, format sylwetki zbliżony do kwadratu. Charakterystyczną cechą rasy jest jabłkowata głowa z nie zarośniętym ciemiączkiem. Uszy są duże. Ogon jest noszony sztywno i prosto. Oczy szeroko rozstawione i żuchwa lekko wysunięta do przodu.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie jest różnorodne, najczęściej występujące jednak płowe, czekoladowe, białe, piaskowe, srebrzystopłowe, srebrzystoszare, czarne, czarne podpalane, biało-brązowe i płowe pręgowane.

Przy czarnym kolorze psa widać na dole szyi biały krawacik i nieco brązowe skarpetki u nóg.

Temperament

Nie daje się zastraszyć przez inne psy bez względu na ich rozmiary. Jest wybredny, jeśli chodzi o towarzystwo i zazwyczaj wybiera przedstawicieli własnej rasy^[4].

Zdrowie i pielęgnacja

Jedną z widocznych cech tej rasy psów jest charakterystyczne drżenie ciała, które występuje zarówno u odmiany długo jak i krótkowłosej, mimo że psy te nie wykazują większych tendencji do przeziębień niż inne rasy psów^[5].

Pielęgnacja szaty długowłosego chihuahua wymaga regularnego czesania. Ważna jest profilaktyka okulistyczna (ma także znaczenie kosmetyczne - zakraplanie odpowiednich preparatów zapobiega powstawaniu "śladów łez") i dentystyczna.

Z powodu ich niewielkich rozmiarów wymagają opieki zarówno ze strony właścicieli, jak i specjalistów weterynarii, zwłaszcza z zakresu położnictwa. Mają genetyczne skłonności do anomalii neurologicznych jak i anatomicznych (zwichnięcie rzepki)^{[potrzebne źródło]}, potrzeby ruchowe muszą zrealizować podczas częstych spacerów.

Pekińczyk

Rys historyczny

Pekińczyk jest rasą wyhodowaną w Mandżurii. Do połowy XIX wieku rasa ta znana była wyłącznie w Chinach, gdzie pekińczyki hodowane były jako psy świątynne. Według chińskich wierzeń drobna budowa pekińczyka pozwalała mu łatwo gonić i chwytać pojawiające się w świątyniach demony, a ich waleczne serce – bez trudu stawiać czoła nawet najpotężniejszym złym duchom. Inna legenda wspomina, że pekińczyki miały być owocem miłości lwa do małpki, który to związek został pobłogosławiony przez samego Buddę. Po lwach pekińczyki miały odziedziczyć swoją szlachetność, a po małpce – nietypowy krok. Psy powstałe z tego związku towarzyszyły Buddzie i w razie niebezpieczeństwa zamieniały się w lwy.

Pekińczyk był uważany za ucieleśnienie legendarnego pieska "Fu", który odpędzał złe duchy, czczony był przez Chińczyków jako półbóstwo, jego kradzież karana była śmiercią, a kiedy umierał cesarz w ofierze składano również jego pekińczyki, tak by również w życiu pozagrobowym mogły chronić zmarłego władcę. Przez wiele wieków rasa była trzymana i hodowana wyłącznie w cesarskim pałacu, a mniejsze osobniki noszone były jako maskotki w dworskich rękawach. Ostatnią miłośniczką i hodowczynią pekińczyków była cesarzowa Cixi (zmarła w 1908 roku).

Pekińczyki pochodzą od azjatyckich wilków, a ich rasa – na podstawie analiz DNA – uznawana jest za jedną z najstarszych na świecie. Pekińczyki posiadają wspólne korzenie z shih tzu, długowłosym chihuahua, mopsem i papillonem.

Pekińczyki w Europie

Pekińczyki pojawiły się w Europie ok. 1860 roku, kiedy oddziały brytyjskie zdobyły Pałac Letni w Pekinie podczas drugiej wojny opiumowej. Strażnikom cesarskim nakazano zabić wszystkie pekińczyki, by nie wpadły w ręce Brytyjczyków. Pięć sztuk (cztery suki i jeden pies) osobników tej rasy ocalono i trafiły one do Anglii. Jeden z nich, beżowo-biała suka, został podarowany przez porucznika Dunne'a królowej Wiktorii, która ochrzciła go imieniem Looty (Łup). Kolejne dwa, rudy pies imieniem Schlorff oraz biało-czarna suka Hytien, trafiły w ręce siostry admirała Johna Hayna, hrabiny von Wellington. Sir George Fitzroy, służący pod admirałem Haynem, zabrał dwie pozostałe suki i przekazał swym kuzynom, księciu i księżnej Richmond i Gordon. Te dwa pekińczyki dały początek hodowli "Goodwood", znanej później na całym świecie. Wszystkie pięć pekińczyków było odmianą drobną, "rękawkową" (sleeve), w odróżnieniu od osobników przywożonych w późniejszym okresie.

Pierwszego przedstawiciela tej rasy pokazano w Wielkiej Brytanii w 1893 r. W roku 1900 z królewskiej hodowli angielskiej psy przekazano do Niemiec i Holandii, a także do Ameryki.

Pekińczyki w Polsce

Pierwsze pekińczyki dotarły do Polski przed rokiem 1925, ponieważ na odbywającej się wówczas Wszechpolskiej Wystawie w Warszawie były dwa i to różnych właścicieli. W wydanej w 1928 roku książce Maurycego Trybulskiego pt. "Psy, rasy, hodowla, tresura i leczenie" napisano: "Hodowlę piesków pałacowych posiada u nas p. Vostrakowa w Warszawie" – a więc istniała już hodowla. W 1928 roku Maria Bruner sprowadziła z Australii psa Togo, który trwale zaznaczył się w hodowli okresu międzywojennego. Polskie pekińczyki przetrwały II wojnę światową i na pierwszej powojennej wystawie w 1948 roku wystąpiły trzy pekińczyki z hodowli okresu międzywojennego – m.in. Sing Tsar i Hoan-go z hodowli "of White Cottage". W latach siedemdziesiątych we wszystkich oddziałach związku hodowców zarejestrowanych było 800 – 900 pekińczyków.

Wygląd

Budowa

Posiadają krótki, choć dobrze zbudowany, zwłaszcza w przedniej części, tułów. Głowa duża, szeroka, spłaszczona między uszami. Pysk szeroki i pomarszczony, profil zdecydowanie spłaszczony, kufa czarna. Oczy szeroko rozstawione, okrągłe, ciemne. Uszy w kształcie serca, opadające, z obfitymi frędzlami. Kończyny krótkie, tylne o lekkim kośćcu, przednie – o wygiętych kościach przedramienia. Łapy duże, płaskie, o wywiniętych przednich palcach. Ogon zawinięty nad grzbietem, wysoko osadzony, zawinięty w jedną stronę. Szczególnie cenione są: czarna maska oraz okulary wokół oczu.

Wadami w budowie u pekińczyków są:

• wystający język,
• oczy z niebieską tęczówką,
• cielisty nos,
• zgryz krzyżowy,
• tyłozgryz,
• otwarty przodozgryz,
• za wysoko bądź za nisko osadzone uszy,
• odstające łokcie,
• zbyt proste przednie kończyny,
• stromy, iksowaty bądź beczkowaty tył,
• opadający bądź za bardzo zakręcony ogon.

Szata i umaszczenie

Przeważnie posiadają długi włos, prosty, bujny. Gruby podszerstek. Wyraźna kryza występuje wokół szyi. Uszy, tył nóg, ogon oraz palce powinny mieć obfite pióra. Kolorystycznie mogą występować wszystkie rodzaje umaszczenia oprócz albinotycznego. W przypadku łat oba kolory muszą występować na tułowiu bez wyraźnej przewagi któregokolwiek z nich. Kłąb powinien być biały.

Zachowanie i charakter

Pekińczyki są psami niezależnymi i nieufnymi wobec obcych, choć są swojemu opiekunowi wiernie oddane. Lubią spokój. W kontaktach z większymi psami, zaatakowane, potrafią walczyć w swej obronie a także właściciela, zaliczane są do psów odważnych i walecznych^[1].

Użytkowość

Współcześnie pekińczyki pełnią funkcje reprezentacyjne i są psami do towarzystwa.

Zdrowie i pielęgnacja

Psy wymagają częstego czesania, nie wymagają jednak strzyżenia. Gubienie sierści jest znaczne. Mają małe wymagania co do ruchu i pokarmu. Schorzenia jakie są możliwe u tej rasy to: wypadanie gałki ocznej, owrzodzenie rogówki, wodogłowie, problemy z porodem, wady rozwojowe serca i naczyń, kamienie moczowe, zadyszka, rozszczep podniebienia, trudności z oddychaniem (czasami znaczne).

Barabantczyk

Rys historyczny

Trzy rasy: Gryfonik brukselski, Gryfonik belgijski i brabantczyk pochodzą od małego szorstkowłosego psa "Smousje" z okolic Brukseli. W XIX wieku poprzez krzyżówkę z Ruby King Charles Spanielem i mopsem uzyskano krótką czarną sierść i poprawiono typ rasy. Małe, bardzo czujne psy tych ras hodowane były, aby chronić wozy i stajnie przed inwazją gryzoni. W 1883 pierwsze gryfoniki zostały zarejestrowane w Belgijskiej Księdze Rodowodowej. Były to To psy (L. O. S. H. nr 163) i Foxine (L. O. S. H. nr 164).

Po roku 1900 stały się bardzo popularne, razem z innymi rasami, dzięki królewskiemu zainteresowaniu okazywanemu im przez królową belgijską Marie-Henriette. Wiele okazów zostało wyeksportowanych za granicę i pomogło w rozwoju i spopularyzowaniu tej rasy.

Wygląd

Budowa

Mały, zgrabny o zwartej budowie ciała. Ogon wysoko osadzony. Głowa o dobrze wysklepionej mózgoczaszce. Szczęka wysunięta do przodu, jednak zęby nie mogą być widoczne. Duże oczy. Nos czarny, osadzony na linii oczu.

Szata i umaszczenie

Sierść jest zawsze krótka a umaszczenie czarne podpalane, brunatne lub rude i czarne.

Użytkowość

Współcześnie jest przede wszystkim psem towarzyszącym.

Popularność

W Polsce rasa rzadko spotykana. W Anglii, Skandynawii oraz Ameryce Północnej rasa od początku powstania cieszy się sporym zainteresowaniem.

Ciekawostki

W jednym miocie mogą urodzić się wszystkie odmiany gryfonika (gdyż brabantczyk to gładkowłosa odmiana gryfonika) - tzn. gryfonik belgijski, brukselski i brabantczyk. Jest to spowodowane tym, że wszystkie odmiany (choć na ringach oceniane osobno) można mieszać przy kojarzeniu par.


 

Rys historyczny

Yorkshire terriery powstały w połowie XIX wieku. Ich zadaniem było tępienie myszy i szczurów w domach biednych rzemieślników i robotników. Ich prawdopodobnymi przodkami są: maltańczyk, Dandie Dinmont Terrier, Clydesdale terrier i skye terrier. Jest to mały pies wyhodowany w hrabstwie Yorkshire, na północy Wielkiej Brytanii, w wyniku krzyżowań ras terierów.^{[potrzebne źródło]}

Wygląd

Szata i umaszczenie

Umaszczenie jest ciemne, stalowo-złote lub srebrno-złote. Włos jest jedwabisty, długi; włos kręcony i karbowany uznawany jest za wadę. Strzyżenie yorka nie zagraża odrostom, jednak może to powodować dyskwalifikację z wystawy. Brak podszerstka oraz niewypadające, stale rosnące włosy obniżają ekspozycję właściciela na psie alergeny.^{[potrzebne źródło]}

Zdrowie i pielęgnacja

Istotną kwestią w pielęgnacji włosów u tych psów są regularne kąpiele i mycie specjalnymi środkami. Uszy ze względów higieniczno-zdrowotnych potrzebują regularnej kontroli, luźny włos musi być usuwany z ich okolic. Starsze psy cierpią nieraz na kataraktę. Częstym problemem zdrowotnym u przedstawicieli tej rasy, są pozostające mleczne kły, które (kiedy same nie wypadną) trzeba usuwać zabiegowo. Zdarza się, że yorki mają problemy z wypadającą rzepką stawową, jak również dotyczą je problemy z tchawicą. Osobniki wystawiane niejednokrotnie wymagają upinania długiej szaty.^{[potrzebne źródło]}

Yorkshire Terrier
Usposobienie i charakter

Yorkshire terriery są psami skorymi do zabawy, aktywnymi. Nie są agresywne i lubią towarzystwo ludzi, tolerują dzieci. Przywiązane do właściciela, mogą być nieufne wobec obcych.Jego szkolenie powinno być stanowcze, a zarazem delikatne^[1].

Charakter

Jamniki to bardzo radosne, ruchliwe psy znane ze skłonności do ścigania małych zwierząt i ptaków. Cechuje je upór i nieustępliwość, co utrudnia ich tresurę. Szczekają wyjątkowo głośno, dlatego mają predyspozycję do bycia dobrym psem stróżującym. Znane są ze swojego przywiązania i lojalności w stosunku do właściciela. Są towarzyskie, jednak obcych traktują z rezerwą i nieufnością.

Charakter jamnika może różnić się w zależności od jego rasy. Długowłose psy są spokojniejsze. Mają wrodzoną inteligencję odziedziczoną po spanielach. Szorstkowłose natomiast charakteryzuje odwaga terrierów.

Duża część jamników nie lubi nieznajomych ludzi i reaguje na nich szczekaniem i warczeniem. Chociaż najczęściej jamniki są bardzo energicznymi zwierzętami, zdarzają się też psy bardzo spokojne.

Jamnik wymaga szczególnej troski i zainteresowania właściciela. Psy te mają szczególne wymagania jeśli chodzi o tresurę i rozrywkę. Wymagają dużo uwagi, w przeciwnym razie mogą stać się agresywne i groźne. Niektóre nie tolerują dzieci. Przy odpowiednim ułożeniu jamnik może bardzo zaprzyjaźnić się z dzieckiem.

Jamnik
Historia

Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu. Wizerunki psów o długich tułowiach i krótkich nogach pojawiły się na ścianach świątyń^[4]. W obecnej formie narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel.

Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV wieku można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki".

Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła.

Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose). Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.

Symbolika

Jamniki są postrzegane jako symbol Niemiec. Wizerunek tych zwierząt był wykorzystywany przez rysowników w komiksach politycznych w celu ośmieszenia III Rzeszy^[5]. Oficjalną maskotką wybraną przez MKOL na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1972 w Monachium został jamnik o imieniu Waldi


Maltańczyk

Rys historyczny

Jedna z najstarszych ras świata. Dokładne jej pochodzenie nie jest znane, ale wiadomo, że były już znane w starożytnym Egipcie, Rzymie i Grecji. Kwestia nazwy tej rasy nigdy nie była jednoznaczna. Rasa ta pochodzi z wyspy Meledy (Kalimachos w 230 p.n.e. pisał o niej jako o wyspie Melitaeus), znajdującej się na Morzu Śródziemnym, a uznanej mylnie za Maltę. Według Strabona psy te w starożytności zamieszkiwały Maltę, która kiedyś nazywała się Melita.

Szata i umaszczenie

Włos u maltańczyków jest bardzo długi, prosty i jedwabisty o czysto białym umaszczeniu^[5]. Prawie wcale nie jest gubiony.

Zdrowie i pielęgnacja

Strzyżenie tej rasy psów jest wymagane sporadycznie. Pies nie linieje, ale wymaga codziennego czesania włosa^[1] i pielęgnacji oczu.

Zachowanie i charakter

Maltańczyk jest psem towarzyskim i łatwym do ułożenia, aktywnym - lubiącym zabawę, nadaje się do udziału w agility. Toleruje osoby mu nieznane. Posiada wysoki stopień posłuszeństwa oraz szybko się uczy. Przeciętna długość życia u maltańczyków wynosi 14 do 16 lat




Hawańczyk

Historia rasy i pochodzenie

Rasa pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego, rozwinęła się wzdłuż wybrzeży Hiszpanii i Włoch. Na Kubę zostały wprowadzone przez marynarzy włoskich.Służyły tam jako ulubieńce eleganckich kręgów towarzyskich i arystokracji. Ze względu na najczęstszy kolor (kolor tytoniu) powstała legenda o ich pochodzeniu z Hawany. Wydarzenia historyczne spowodowały zanik dawnych linii hawańczyków na Kubie. Nieliczne przetrwały poprzez nielegalne wywiezienie z wyspy do USA.

Wygląd

Szata i umaszczenie

Hawańczyki mają bardzo urozmaiconą gamę kolorów. Zdarzają się popielate, rude, jasnopyłowe, brązowe, białe, a nawet koloru hawana (brązoworudy kolor tytoniu). Najpopularniejszy jest kolor popiołu a bardzo rzadko złoty lub kremowy. Hawańczyki mają raczej włosy a nie typową dla psów sierść. Trzeba je bardzo często czesać (nawet trzy do pięciu razy dziennie), gdyż inaczej robią się im kołtuny we włosach, które trzeba wyciąć. Włos osiąga długość od 12 do 18 cm, jest prosty, falisty i miękki.

Zachowanie i charakter

Jest to pies żywy, radosny, potrzebuje kontaktu z człowiekiem. Jest czujny i ufny, akceptuje dzieci w swoim otoczeniu.

Użytkowość

Pies do towarzystwa, pies reprezentacyjny. Ze względu na dużą aktywność i sporą wytrzymałość fizyczną sprawdza się w kynologicznych dyscyplinach sportowych tj.: agility.

Zdrowie i pielęgnacja

Szata wymaga codziennej pielęgnacji. To psy długo żyjące, zdarzają się u nich zwyrodnienia kośćca i stawów. Mogą się także pojawiać problemy ze wzrokiem.